|
New York City Ballet |
|
Αυτό που σήμερα ονομάζεται «New York City Ballet» ήταν ιδέα Lincoln Kirstein, ο οποίος οραματίστηκε ένα Αμερικάνικο μπαλέτο όπου νέοι Αμερικανοί χορευτές θα μπορούσαν να ακούνται και να εκπαιδεύονται υπό την καθοδήγηση των μεγαλυτέρων ονομάτων στη διδασκαλία του μπαλέτου. Όταν το 1933 ο Kirstein γνώρισε τον George Balanchine στο Λονδίνο, συνειδητοποίησε ότι είχε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Η εκπαίδευση του Balanchine είχε ώς βάση την παράδοση του μεγάλου ρωσικού μπαλέτου. Εισήχθη στην Αυτοκρατορική Σχολή Μπαλέτου (Imperial School of Ballet) στην Αγία Πετρούπολη σε ηλικία δέκα χρόνων και απεφοίτησε στα δεκαεπτά του. Κατά την ίδια χρονική περίοδο φοιτώντας στο Ωδείο της Πετρούπολης, σπούδασε πιάνο και σύνθεση. Με τέτοια κατάρτιση σε ηλικία μόλις είκοσι ετών, ο Balanchine δέχτηκε πρόταση από τον διάσημο ιμπρεσσάριο Serge Diaghilev για να συνεργαστεί με το συγκρότημά του ως χορογράφος το 1933. Ο Kirstein κάλεσε τον Balanchine στην Αμερική και το 1934 οι δυο τους ίδρυσαν τη Σχολή του Αμερικάνικου Μπαλέτου (School of American Ballet) όπου ο Balanchine εκπαίδευε χορευτές με καινοτομίες, στο στυλ και την τεχνοτροπία, που ανταποκρινόνταν στην θεωρία του για ένα νέο ανυπότακτο κλασικισμό. Την δεκαετία του 1930 οι Balanchine και Kirstein δημιούργησαν πολλά συγκροτήματα μπαλέτου. Οι προσπάθεις σταμάτησαν προσωρινά κατά την διάρκεια τουι Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Kirstein κατατάχθηκε στον στρατό ενώ ο Balanchine πήγε ως χορογράφος στο Ballet Russe de Monte Carlo. Κατά την περίοδο αυτή, μόνο η ύπαρξη ονόματος (School American Ballet) ήταν ένδειξη ότι το όνειρο του Αμερικανικού Μπαλέτου του Kirstein έμενε ακόμη ζωντανό. Μετά τον Πόλεμο ο Kirstein και ο Balanchine δημιούρτησαν το Ballet Society και παρουσίασαν το καινούργιο τους συγκρότημα στο Κέντρο Μουσικής Δράματος της Νέας Υόρκης (New York’s City Center of Music and Drama). Βλέποντας μια παράσταση του Ballet Society, ο Πρόεδρος του City Center πρότεινε στο νεοσύστατο συγκρότημα των Balanchine – Kirstein να συνενωθούν επισήμως με το συγκρότημα καλλιτεχνικών παραστάσεων στις 11 Οκτωβρίου του 1948 γεννήθηκε το New York City Ballet, δίνοντας μια παράσταση με εντυπωσιακή παρουσία των έργων, Concerto Barocco του Balanchine, Orpheus and Symphony in C. Μετά το θάνατο του Balanchine το 1983, ο Jerome Robbins και ο Peter Martins μοιράστηκαν τον τίτλο της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του Μπαλέτου και στη συνέχεια από το 1990 ο Martins ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ευθύνη των λειτουργιών του Μπαλέτου. Ο Balanchine διετέλεσε καθηγητής μπαλλέτου του New York City Ballet από την έναρξη της λειτουργίας του μέχρι το θάνατό του (1983), χορογραφώντας συγκροτήματα χορευτών, διάσημων για την καθαρότητα της κίνησης, την σβελτάδα, τον σύχρονο ρυθμό τους. Το 1949 ο Jerome Robbins συνεργάστηκε με το συγκρότημα ως διευθυντής και μαζί με τον Balanchine χορογραφούσαν εμπλουτίζοντας και αυξάνοντας ολοένα το ρεπερτόριο τους σε κάθε χορευτική σαιζόν. Το 1964 το NYCB μεταφέρθηκε στη σημερινή του έδρα στο Lincoln Center’s New York State Theater. Όπως ο Balanchine έτσι και ο Martins πιστεύει ότι η χορογραφικη αναζήτηση είναι αυτή που διατηρεί αμείωτη την υπεροχή του συγκροτήματος και της ίδιας της καλλιτεχνικής του μορφής. Έτσι το NYCB εξακολουθεί να παρουσιάζει νέο έργο μέσα από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες όπως το The Diamond Project. Το πλούσιο ρεπερτόριο των 150 και πλέον έργων του χορευτικού συγκροτήματος, το 90% των οποίων χορογραφήθηκαν στο τέλος του 20ου αιώνα από τους Balanchine, Robbins, Martin και ορισμένων άλλων χορογράφων, είναι απαράμιλλο. Ευρέως αναγνωρισμένο για τη διαρκή του συνεισφορά στο χρόνο, το NYCB είναι συνδεδεμένο με την δημιουργική υπεροχή και την καλλιέργεια νέας γενιάς χορευτών και χορογράφων. |
|
|
