Compania Antonio Gades

Λίγο πριν το τέλος του, ο Αντόνιο Γάδες άφησε σαν κληρονομιά το “Ιδρυμα Antonio Gades” με σκοπό την διατήρηση, διάδοση και προβολή του Ισπανικoύ χορού και του έργου του σε όλο τον κόσμο.  Ο σημαντικότερος στόχος του Ιδρύματος και ταυτοχρόνως ο καλύτερος τρόπος απόδοσης τιμής στον ιδρυτή του, είναι η διατήρηση της Ομάδας Χορού Αντόνιο Γάδες (Compania Antonio Gades). Η κομπανία έχει σαν κύριο στόχο να παρουσιάζει τα πέντε μεγάλα έργα του που είναι: Η «Ισπανική Σουίτα» (1968), ο «Ματωμένος Γάμος» (1974), η «Κάρμεν» (1983), ο «Μάγος Ερωτας» (1989) και το  Fuente Ovejuna (1994).

Σύμφωνα με την επιθυμία του Γάδες, το ίδρυμα είναι ο καλλιτεχνικός και εκτελεστικός παραγωγός των μπαλέτων που παρουσιάζει σε όλο τον κόσμο η κομπανία, η οποία αποτελείται από τους εκλεκτούς καλλιτέχνες που τύγχαναν της απόλυτης εμπιστοσύνης του ιδρυτή του και είχαν πάρει το «χρίσμα».

Πέραν των παραστάσεων, η κομπανία συμμετέχει σε διάφορες δραστηριότητες του Ιδρύματος, όπως σε σεμινάρια, διαλέξεις,  εργαστήρια χορού και στην διοργάνωση του «Διαγωνισμού Ισπανικού Χορού Antonio Gades»

Η «Compania Antonio Gades» έκανε την πρώτη της εμφάνιση, μετά τον θάνατο του, το καλοκαίρι του 2005, στο Ρωμαϊκό θέατρο της Βερόνα με την Κάρμεν. Η ανταπόκριση του κοινού και οι κριτικές που δέχτηκε ήταν εντυπωσιακές. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στην Μαδρίτη, σε ένα αφιέρωμα στον ιδρυτή της, παρουσιάζοντας αποσπάσματα από τον «Ματωμένο Γάμο», την «Κάρμεν» και το «Fuenteovejuna», με τις ίδιες ενθουσιώδεις κριτικές.

Τον Ιανουάριο του 2006 άρχισε η νέα εποχή περιοδειών σαν συνέχεια της πεντηκονταετούς διεθνούς παρουσίας του Αντόνιο Γάδες που τον καθιέρωσε σαν τον καλύτερο Ισπανό χορευτή στον κόσμο. Φέτος το 2008, το διάσημο συγκρότημα τιμά τα 25 χρόνια από την πρεμιέρα της «Κάρμεν» στο Παρίσι και περιοδεύει ανά τον κόσμο με την αναβίωση ενός από τα σημαντικότερα έργα που έχουν δημιουργηθεί στον χώρο της τέχνης του φλαμένκο.

Για τον Antonio Gades

O μεγάλος αυτός Ισπανός χορευτής και χορογράφος γεννήθηκε το 1936 στην Ελδα του Αλικάντε και το πραγματικό του όνομα είναι Antonio Esteve Rodenas. Το 1949 γράφεται σε μια σχολή χορού και από μετά από λίγο καιρό έχει την τύχη να γνωρίσει την μεγάλη χορεύτρια Pilar Lopez. Σε αυτήν οφείλει το καλλιτεχνικό του όνομα (Gades) και βέβαια τα πρώτα σημαντικά βήματα του στον χορό. Στην ομάδα της Pilar Lopez παρέμεινε για 9 ολόκληρα χρόνια πρώτος χορευτής, μέχρι που ίδρυσε τη δική του ομάδα χορού,  το 1962.

Στην σπουδαία και πολύχρονη καριέρα του ως χορευτής και χορογράφος ξεχωρίζουν πολλά έργα - παγκόσμιες επιτυχίες και άλλες τόσες σημαντικές συνεργασίες με ιερά τέρατα του χορού, του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα. Αδιαμφισβήτητος πρεσβευτής του ισπανικού χορού εκτός των ισπανικών συνόρων, πέρασε και άφησε το στίγμα του στις μεγαλύτερες σκηνές και θέατρα του κόσμου: στο Coven Garden του Λονδίνου, στη Σκάλα του Μιλάνου, στη Όπερα του Σικάγο, σε θέατρα της Νέας Υόρκης και σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Το 1964 εκπροσώπησε την Ισπανία στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, στην οποία τον υποδέχτηκανι σαν είδωλο του φλαμένκο και το 1968 συνεργάστηκε με τον Rudolf Nureyev στη Σκάλα του Μιλάνου. Το 1969 χορογράφησε και πρωταγωνίστησε στο διάσημο έργο του «Μάγος Έρωτας» με το οποίο περιόδευσει σε Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Ιαπωνία και Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1976 εγκατέλειψε τη σκηνή ως χορευτής, συνέχισε όμως να προσφέρει χορογραφώντας μια σειρά από σπουδαία έργα όπως το «Ματωμένος Γάμος», “Κάρμεν», με τελευταίο του έργο το Fuenteovejuna το 1994. Παράλληλα, συνεργάστηκε με μια μεγάλη μορφή του ισπανικού κινηματογράφου, το σκηνοθέτη Carlos Saura, και από αυτή τη συνεργασία γεννήθηκαν αριστουργήματα όπως το Flamenco και οι κινηματογραφικές εκδοχές των Κάρμεν, Μάγος Έρωτας, Los Tarantos και ο Ματωμένος Γάμος. Στα έργα αυτά συμπρωταγωνίστησε με μεγάλες μορφές του φλαμένκο με κυριότερες την Carmen Amaya και την Cristina Hoyos της οποίας ήταν και παρτενέρ για πολλά χρόνια. O Γάδες ήταν για δυο χρονιές -  1979 και 1980 -  ο Διευθυντής του Εθνικού Μπαλέτου της Ισπανίας (Ballet Nacional Espanol) αλλά και συγχρόνως ένας από τους πιο βραβευμένους και αναγνωρισμένους Ισπανούς χορευτές (Βραβεία Vicente Escudero και Carmen Amaya, Εθνικό Βραβείο Θεάτρου, Βραβείο Καλύτερου Θεάματος του Buenos Aires, Εθνικό Βραβείο Καλών Τεχνών κ.α.)

Δραστήρια και δυναμική προσωπικότητα και εκτός χορού, με έντονη πολιτική δράση υπήρξε στενά συνδεδεμένος με το κομμουνισμό στην Κούβα όπου και βραβεύτηκε από τα χέρια του Fidel Castro.

Το 2004 πέθανε στη Μαδρίτη νικημένος από την ανίατη ασθένεια τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό και αλλά και μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά και ένα σπουδαίο έργο.

Ο ίδιος έχει πει ότι ο χορός δεν είναι απλά μια άσκηση αλλά μια συναισθηματική κατάσταση που εξωτερικεύεται μέσα από την κίνηση ενώ έχει δηλώσει επανειλημμένα την ευγνωμοσύνη του για την Pilar Lopez από την οποία διδάχτηκε την αισθητική αλλά και την ηθική του χορού.  Η ίδια έχει πει για αυτόν: «Είναι πολύ ευαίσθητος, πολύ καλλιεργημένος και πολύ ανήσυχος. Πάρα πολύ ανήσυχος πολλές φορές και υπερβολικά. Πλέον έχει ξεπεράσει το επίπεδο του χορευτή και αντιπροσωπεύει την έννοια του καλλιτέχνη».

<